Afgelopen week had ik zo’n ellendige dag. Het heeft echt een paar dagen geduurd tot ik hierover kon schrijven. In mijn dagboek, op deze site, überhaupt.Ik stond op zich wel oké op, maar dat was al dubbel, omdat ze bij de buren al om 6.45u begonnen met klussen. Toen ik beneden kwam waren ze zo’n herrie aan het maken dat mijn 2 jongens aan het huilen waren met hun oren dicht. Ik was eigenlijk al klaar… Vervolgens kwam mijn man met 2 koptelefoons beneden en toen wilde dochterlief er natuurlijk ook een. Begrijpelijk, maar zij had er (voor zover ik kon zien) niet zoveel last van. Dan kun je het als ouder ook niet goed doen, toch?? 3 kids, 2 koptelefoons, dat is gedoemd te mislukken.

Een tijdje terug heb ik mijn eerste ‘hoteldate’ gehad. Ik heb verteld over onze open relatie en dat ik daarin mag ontdekken wat bij mij past, wie ik ben op seksueel gebied, enz.Daarom heb ik me een tijdje terug ingeschreven op een app waar je meer mensen kunt vinden die net zo open minded zijn. Want dat is namelijk niet iedereen…

Omdat ik eigenlijk al jaren niet lekker in m'n vel zit, heb ik me over laten halen om te starten met psychotherapie. Gisteren had ik m’n eerste sessie. Ik vond het spannend, maar toch keek ik er naar uit. Het begin van een nieuw ‘tijdperk’. Ik hoop maar dat ik er niet teveel van verwacht.

Een van mijn issues is mijn lijf, mijn body. Ik kan er niet naar kijken, ik walg van mezelf, ik snap niet wat mensen met mij moeten, alleen al vanwege mijn lijf. Bizar toch?En nu, na al die 42 jaren, is dit eindelijk aan het veranderen.Niet dat ik al van kind af aan body-issues had. Maar dat is zo rond mijn 15e toch wel ergens begonnen denk ik. Het is zelfs zo dat ik mezelf, als ik terugdenk aan mijn schooltijd, zie als een dik kind. En als ik dan daadwerkelijk kijk, zie ik iets heel anders. Ik zie namelijk een leuk, normaal kind op de foto’s, niets bijzonders en dat is dan eigenlijk wel bijzonder.