Omdat ik eigenlijk al jaren niet lekker in m'n vel zit, heb ik me over laten halen om te starten met psychotherapie.
Gisteren had ik m’n eerste sessie. Ik vond het spannend, maar toch keek ik er naar uit. Het begin van een nieuw ‘tijdperk’. Ik hoop maar dat ik er niet teveel van verwacht.
Uiteraard was deze eerste afspraak een intake. En we zijn niet eens helemaal klaar, dus de 2e afspraak wordt een vervolg hierop.
Ik heb een biografische vragenlijst in mogen vullen en nog 2 tests. Ze had alles goed doorgenomen van te voren. Dat vond ik toch al
wel bijzonder, want de vragenlijst was uiteindelijk een 30 pagina’s tellend epistel geworden. Waar ik tegenaan loop, hoe ik mezelf zie, werk, relaties, studies, vriendschappen, enz. Alles staat erin. En ze wist alles te reproduceren, wellicht niet woord voor woord, maar ik vond het serieus bewonderenswaardig.
De psycholoog had vorige week een afsluitend verslag geschreven, met hierin haar visie/diagnose.
Dysthyme klachten met episodes van milde depressie wat het een dubbele depressie lijkt te maken. PTSS in remissie. Issues met zelfbeeld.
Nou, dat is nogal wat… En gek genoeg, ik kan mezelf hier helemaal in vinden!
De psychotherpeut had al snel door dat het om persoonlijkheids-problemen gaat. Ze heeft, uit de testen, een aantal punten gehaald die sterk naar voren kwamen. Deze gaan we opnieuw doornemen, om te kijken of ik het wel goed heb ingevuld. Een voorbeeld:
Afhankelijkheid kwam sterk naar voren, maar dit zag ze niet terug in de biografische vragenlijst. En dat klopt ook wel. Ik heb de vragenlijsten ingevuld met het gevoel van NU en niet ‘in het algemeen’ of ‘zo ben ik echt’. En afhankelijk…
Ja, nu voel ik me behoorlijk afhankelijk van mijn man. Zonder hem zou ik echt niet weten hoe ik het kan redden met 3 kinderen in een groot huis, met alles wat hierbij komt kijken. Mijn man neemt nu echt heel veel over, NU ben ik afhankelijk van hem. Althans, zo voelt het voor mij.
Maar over het algemeen, van nature, ben ik absoluut geen afhankelijke vrouw. Ik weet goed wat ik wil, kan mijn eigen boontjes doppen, enz. Eigenlijk, van nature, ben ik echt wel een zelfstandige vrouw. Als ik kijk wat ik allemaal gedaan heb in mijn leven, heb ik echt heel veel bereikt, zelf. (Dit voelt al stom om te zeggen, dat ik veel heb bereikt…)
En zo kwamen er nog een aantal onderdelen naar voren die we al meteen door hebben kunnen strepen. En een aantal die wel ‘aan kwamen’ of ‘resoneerden’.
Emotionele verwaarlozing (ze noemde het anders, maar hier kwam het op neer, ik ben het woord even kwijt). En hoe hard mijn ouders ook hun best hebben gedaan om mij op te laten groeien in liefde en vertrouwen, het is ze niet zo goed gelukt. Soms ben ik daar nog wel boos om, maar hé, zij hebben ook hun best gedaan. Net als ik nu mijn best doe om mijn kinderen goed op te voeden, waar ik waarschijnlijk ook vele steken laat vallen.
Ik dacht dat dit vooral kwam door mijn moeder, die veeleisend is (vooral naar zichzelf, maar ook naar de buitenwereld), haar oordeel altijd klaar heeft en deze ook zonder pardon bij iedereen op probeert te leggen.
– Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
– Voor het oog van het volk.
– Stel je niet aan (niet huilen/ boos zijn).
En nog meer van deze oneliners kreeg ik regelmatig te horen.
Nu blijkt dat ook mijn vader hier waarschijnlijk een handje in heeft gehad. Ook hij heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf niet mocht zijn. Hij cijferde zichzelf weg, maar daarmee gaf hij ook de nodige signalen af:
– Emoties mogen er niet zijn (hij mag ze in ieder geval niet uiten).
– Mama (toen een jaar of 40?) kan niet meer veranderen, dus moet jij maar veranderen.
– Hou contact met … en … ondanks ruzies met mijn moeder of iets dergelijks. Ruzie of onenigheid in de familie was sowieso drama voor hem.
En dan bracht hij ook nog eens zijn angsten (controle?) op mij over. Nooit alleen in het donker over straat (ook niet om 17u in de winter), want donker is gevaarlijk. Zelfs mijn verhuizing naar de naastgelegen stad was zenuwslopend voor mijn vader, want de grote stad is gevaarlijk. Toen ik besloot een aantal maanden te backpacken in Australië op mijn 28e (!!) was hij helemaal van slag. Zijn ‘kleine’ meisje naar de andere kant van de wereld, alleen…
En nogmaals: dit is zeker niet hun bedoeling geweest, om mij hiermee te belasten. Maar het is gebeurt. Zoals iedereen zijn ‘ding’ bij zijn kind(eren) over brengt. Zoals ik eerder al zei: ik ben ook geen perfecte moeder!
Dus… mijn opvoeding en mijn hooggevoeligheid heeft ervoor gezorgd dat ik nu tegen problemen/ uitdagingen aan loop.
En daar ga ik iets aan doen. Zoals zoveel mensen hulp zoeken.
Enerzijds ben ik hulpverlener, en daar ben ik goed in, tenminste de gezinnen waar ik kom zijn echt heel tevreden. Anderzijds ben ik een hulpvrager, omdat het niet lekker gaat met me en ik denk/weet/wil dat het beter gaat. Dus… Ik heb hulp gezocht.
En deze psychotherapeut heeft op mij een geweldige indruk gemaakt. Ze wist wie ze voor zich had, kende mijn vragenlijsten zowat uit haar hoofd, kon het goed uitleggen en was vriendelijk.
Ook een tikkeltje chaotisch en ze heeft me ook aangegeven dat ze niet altijd aardig zal zijn. Daarop heb ik aangegeven dat ik dat spannend vind, want ruzie of discussie, daar heb ik niet zoveel mee…
Maar dat zien we dan wel weer! Ik heb er in ieder geval vertrouwen in!
Vliegen, dat kan ze me niet beloven. Wat wel, dat hoop ik snel te horen!
Maak jouw eigen website met JouwWeb