Een van mijn issues is mijn lijf, mijn body. Ik kan er niet naar kijken, ik walg van mezelf, ik snap niet wat mensen met mij moeten, alleen al vanwege mijn lijf. Bizar toch?
En nu, na al die 42 jaren, is dit eindelijk aan het veranderen.
Niet dat ik al van kind af aan body-issues had. Maar dat is zo rond mijn 15e toch wel ergens begonnen denk ik. Het is zelfs zo dat ik mezelf, als ik terugdenk aan mijn schooltijd, zie als een dik kind. En als ik dan daadwerkelijk kijk, zie ik iets heel anders. Ik zie namelijk een leuk, normaal kind op de foto’s, niets bijzonders en dat is dan eigenlijk wel bijzonder.
Waar is het dan mis gegaan?
Ik denk toch bij mijn oma, na 1 opmerking. Iets in de trant van ‘jij kunt er ook niets aan doen dat je wat steviger bent’ of zoiets dan. Ik bleek dus ‘wat steviger’ en dat had ik zelf eigenlijk nooit zo gezien. Ik weet nog dat ik echt dacht “oh, ik ben dus dikker dan ‘normaal’, blijkbaar”. Bizar hoeveel dat kan doen met een mens.
Dit heeft lange tijd, in mijn onderbewuste, een rol gespeeld, het heeft gesudderd, het is gaan groeien en uiteindelijk knalde het eruit, een aantal jaar geleden.
Toen ik mijn man leerde kennen, via een datingsite, klikte het direct. Het was een bijzonder contact en na de eerste date liet hij me weten dat hij graag nog een keer wilde afspreken, maar dat hij wel zijn ‘beeld over een partner’ moest bijstellen. Hij had zichzelf namelijk altijd gezien met een slank persoon en niet met iemand die wat dikker is… Dat was wel bizar, om zoiets te horen van een man. Dat had ik nog nooit eerder gehoord volgens mij.
Eerder hoorde ik geen enkele man klagen over mijn lijf. Ik kon heerlijke seks hebben en kreeg geen enkel commentaar over mijn lijf. Niets!
Op een gegeven moment, na de bevalling van de middelste denk ik, kreeg ik m’n lijf niet terug, zeker niet na de jongste, die zich binnen 1 jaar aankondigde. De ‘love-handels’ groeiden een beetje, langzaam kleding een maatje groter kopen, omdat het gewoon echt lekkerder zat en ik ben mezelf een beetje verloren. In een depressie, burn-out, negatieve gedachten, mindset troubles, enz.
Ik ben me gaan verdiepen in voeding, gezonde voeding. En zo hebben we alle suikers zoveel mogelijk uit ons leven verbannen, eten we altijd verse groente, zijn we koemelkproducten gaan vermijden en proberen we zo veel mogelijk biologisch te eten. Ook ben ik
vegetarisch geworden. Het eten van vlees ging me steeds meer tegen staan, het idee dat er een dier voor mij geslacht moet worden vind ik ‘lastig’.
Dit in combinatie met trainen voor de Nijmeegse 4-daagse heeft ervoor gezorgd dat ik ruim 10 kg ben afgevallen.
Helaas kwamen die er daarna weer aan, misschien niet alle 10, maar wel 8. En daar hang ik nu al jaren.
En in die jaren ben ik mezelf meer en meer dwars gaan zitten. Ik kan niet meer naar mezelf kijken in de spiegel, al helemaal niet naakt. Absoluut niet. Ik walg van mezelf. Ik vind mezelf lelijk. Ik vind mezelf dik, vet, walgelijk.
Tot een paar weken geleden, toen is er iets veranderd. Langzaam.
Ik heb nu 2 x afgesproken met een man en hij vindt me mooi. En bizar genoeg geloof ik hem, 100%. Ik heb foto’s gezien van zijn vriendin en zij is echt wat kilo’tjes zwaarder dan ik, voor zover ik kan beoordelen. En ze is MOOI!!! Ze is echt mooi! Hij geeft me echt het gevoel dat hij me mooi vindt en hij wil heel graag seks met mij, met mijn lijf en met mij als persoon.
Ik schrijf met een man en hij vindt me ook mooi, echt oprecht, hij houdt van ‘woman with curves’. En ik moet mezelf niet ‘fat’ noemen, maar ‘thick’, want dat is echt anders en hij heeft gelijk.
Ik ben begonnen met personal training en mijn trainer houdt ook niet van die slanke poppetjes. Zijn vrouw is net als ik, ook wat steviger.
En daar komt bij dat ik een boek aan het lezen ben. “Op je lijf geschreven” van Mayra Louise. Wat een mooi mens, echt mooi! En wat een struggles heeft zij gehad en hoe mooi is zij er uit gekomen.
Tot slot heb ik nog met mijn man gesproken. Hij vindt me echt mooi zoals ik nu ben, ik ben zijn vrouw en hij houdt van mij, ongeacht hoe ik er uit zie, ik ben goed zoals ik ben. Dat vind ik nog wel lastig om te geloven, maar dat komt ook vast goed.
Dus… ik ga langzaam anders naar mezelf kijken. Vanmorgen ben ik zelfs even bijna naakt voor de spiegel gaan staan en heb naar mezelf gekeken. M’n gezicht is eigenlijk best oke, m’n borsten hangen een beetje, maar zijn wel mooi van omvang, je ziet m’n heupen, het golft een beetje, alles is in proportie en als ik mezelf van de zijkant zie, heb ik zelfs een goede kont, al zeg ik het zelf! Haha!
Dus er is verandering gaande, positieve verandering, een bijzondere positieve verandering! Zo fijn!
Daarom, hierbij, een foto van een mooie vrouw, als eerbetoon aan de ‘woman with curves’. Ik zou het zelf kunnen zijn (maar geen idee hoe ik zo’n foto van mezelf kan maken 😉 ).
Wie weet, ooit, laat ik mooie foto’s van mezelf maken, naakt/ bijna naakt, als eerbetoon aan mezelf.
Maak jouw eigen website met JouwWeb