Brief aan mijn moeder

Ik heb een moeder die er altijd zal zijn, als ik bel is ze er, voor mij en voor mijn kinderen. Altijd! Alleen niet op de manier die ik zo nodig heb... 
Zo kan ik me niet herinneren dat ze ooit tegen mij heeft gezegd dat ze van me houdt. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een knuffel van haar heb gehad. Ik kan me niet herinneren dat ze me ooit mijn verhaal heeft laten doen zonder dat ze me een ongevraagd advies gaf. 

"Je moet dit..." "Ga dat eens doen..." "Je moet zus..." Enz. 
Niet begrijpen waarom ik bepaalde keuzes maak en ook niet vragen waarom ik dat doe. Wel altijd een oordeel klaar. 

Nu was er iets voorgevallen waardoor ze 2 weken niets tegen me gezegd heeft. En vervolgens viel er blijkbaar nog iets voor, waardoor ze daar nog eens 1,5 week aan vast plakte. Toen ik mijn vader sprak en hij aangaf dat ze nog steeds boos was, was het tijd... Tijd voor die brief. 

Ik heb hem eerst getypt, en aangepast en nogmaals aangepast. En toen aan mijn man laten lezen om zeker te weten dat ik dit zo kon doen. Hij gaf aan dat hij het een hele nette brief vond! Hij had veel erger verwacht! 

Dus ben ik gaan schrijven, met pen op papier. En in de brievenbus gedaan.

Omdat ik niet in een grote discussie wilde belanden, koos ik ervoor om even bij mezelf te komen in de keuken. Toen ik na 1-2 minuten terug kwam was je weg. Ik had dus geen ruimte om hierop terug te komen, mijn excuus aan te bieden voor het feit dat ik mijn emoties de overhand liet nemen. Ik had gehoopt dat jou even rust geven ervoor zou zorgen dat het zou zakken, maar dat bleek de maandag erop niet zo te zijn. Je zette de jongens voor de deur af en ging weer. Geen praatje, geen mogelijkheid om ergens op terug te komen, niets. Enkel ‘ik ben weer naar huis’.

Nu blijkt dat ik je niet gefeliciteerd heb met de verjaardag van papa. Dat is absoluut niet bewust geweest. Ik heb geen idee meer hoe het gelopen is of waarom dit zo gegaan is, maar ik heb dat blijkbaar niet gedaan. Dat spijt me, ik heb dat niet bewust niet gedaan.
(Hoewel ik mezelf afvraag hoe vreemd het eigenlijk is dat ik gefeliciteerd word met de verjaardag van mijn man, iets waar ik absoluut geen deelname of invloed op heb. Hij is jarig en ik hoef daar niet voor gefeliciteerd te worden. Het is slechts een ‘gewoonte’ waar we mee opgegroeid zijn, maar het werkelijke ‘nut’ ervan is natuurlijk eigenlijk wel bizar.)

Echter ook op die dag heb je me geen moment aangekeken, geen contact gezocht, niets tegen me gezegd. Zo ook de maandag daarop, vorige week zondag toen ik even langs kwam om geld te wisselen en toen je de weken erna de kinderen terug kwam brengen kon er ook geen woord vanaf. Afgelopen maandag ‘slechts’ een kort “fijne vakantie” en toen ging je ook weer. Bijzonder, vooral omdat ik me dus van geen kwaad bewust was waar het om ging. Het is dat ik papa daarover gesproken heb dat ik nu weet dat het jou blijkbaar heel hoog zit dat ik je niet gefeliciteerd heb terwijl jij daar blijkbaar zo’n waarde aan hecht. Dat spijt me.

Het spijt mij ook dat ik blijkbaar iemand ben waarbij je dit niet ‘gewoon’ aan kunt geven.

Even terug komend op de eerste situatie die voorgevallen is: ik vertelde over N. en kreeg daarbij meerdere malen te horen dat N. ‘maar een hond is’. Dat raakte mij enorm, omdat je daarmee volledig voorbij gaat aan mijn gevoel, daarom ben ik uit die situatie gestapt. Ik wil je aangeven waarom mij dit enorm raakt.
Deze situatie is voor mij een van de, inmiddels ontelbare, situaties waarin ik eigenlijk vraag om iets waarvan ik besef dat ik dat nooit zal krijgen van je. De afgelopen, wat zal het zijn, 20 jaar heb ik nog nooit van jou enige vorm van erkenning gehad. Een HBO-studie? Zou je dat wel doen, dat kun je niet. Daarmee is het begonnen. Mijn eigen praktijk? Na 5 jaar vroeg je voor het eerst ‘of het nu eigenlijk werkt wat ik doe met de kinderen in mijn praktijk’. Als ik met de kinderen bij jullie kom altijd een opmerking over een snottebel, een vlek in de kleding, te koud gekleed, enz. Nooit krijg ik te horen dat ik het goed doe met de kinderen. Altijd gaat het over ‘hoe het hoort’. Nooit een vraag over waarom wij bepaalde keuzes maken, altijd direct een oordeel. En nog nooit heb ik gehoord (in woorden) dat je van me houdt.
Zo heb ik gemerkt dat het tussen jou en mij het beste gaat wanneer ik niets deel over wat mij werkelijk bezig houdt, iets wat mij werkelijk raakt, iets waar ik een bepaalde emotie bij voel. Zo gauw ik een emotie laat zien, kom je met een oordeel of een ongevraagd advies (of ‘opdracht’). Terwijl ik alleen maar heel graag mijn verhaal kwijt wil aan mijn moeder. Dat is iets waarvan ik nu, wederom, tot de conclusie gekomen ben dat dat met jou niet lukt. Ik heb daarin iets anders nodig dan jij kunt geven. En dat is iets wat jij niet hoeft te veranderen, ik hou dit volledig bij mezelf. Ik heb lang geleden voor mezelf, met behulp van een coach, de keuze gemaakt om deze afstand te creëren. En dat werkt, tot ik even een foutje maak en toch iets deel wat mij emotioneert, dan gaat het weer even mis, heb ik een rotgevoel, herpak ik mezelf en neem ik weer afstand. De laatste keer voor 14 juni was dan ook al weer enige tijd geleden dat ik me zo door mijn emoties liet overmannen bij jou.

Ergens vind ik dit heel verdrietig, dat ik niet het contact heb met jou, mijn moeder, wat ik zo graag zou willen. Anderzijds weet ik dat dit zo is in dit leven. Ik heb te leren dat ik de erkenning die ik bij jou zoek, uit mezelf mag halen. En daar ben ik mee bezig.

Ik hoop dat je nog steeds aan het lezen bent, want ondanks wat ik hiervoor geschreven heb, ben ik wel echt oprecht heel blij met jou/ jullie. Hoe jullie er voor mij geweest zijn in de tijd dat ik nog met A. (mijn ex) was… Ongelooflijk dankbaar ben ik daarvoor! En ook het oppassen dat jullie altijd doen, echt heel fijn! In praktisch opzicht kunnen we enorm op jullie bouwen.

Mam, ik weet niet hoe nu verder. Ik ben een volwassen vrouw van 44 en ik maak mijn eigen keuzes. Ik maak mijn keuzes voor mezelf en mijn gezin, ook met K (mijn man). Je mag vragen waarom, maar oordelen mag je voor jezelf houden. Als ik jouw mening wil horen, dan vraag ik daarom.  

In gesprek gaan, daar voel ik weinig voor, omdat ik geen zin heb in van alles naar mijn hoofd geslingerd krijgen. Ik wil zelf ook geen oude koeien uit de sloot halen, vind ik ook echt nergens voor nodig. We mogen elkaar accepteren zoals we zijn en respect hebben voor de ander.

Laten we elkaar gewoon in onze waarde laten en accepteren dat ik niet de dochter ben die jij had gehoopt te krijgen en dat jij niet de moeder bent die mij kan geven wat ik graag had gewild. Ik ga mijn best doen om zo min mogelijk te delen van wat mij echt raakt en ik hoop dat het jou lukt om je oordelen en goedbedoelde adviezen achterwege te laten.

Liefs,
...