In september 2022 ben ik naar een vrouwenretraite geweest. Het retraite in april was erg bijzonder, dus ik wilde graag terug naar deze prachtige plek. Dit resoneerde, dus ging ik!
Samen met 3 prachtige vrouwen zijn we in 2 dagen naar Zuid-Frankrijk gereden. Bijzonder hoe je dan in de auto al een band krijgt met mensen die je niet kent. Het was een gezellige, fijne reis.
Daar aangekomen maakten we al snel kennis met nog zo'n 15 andere mooie vrouwen van alle leeftijden.
Ik had een kamer voor mezelf, net als in april. Het bleek zelfs dezelfde kamer te zijn! Dat was fijn, het voelde als thuiskomen in deze prachtige omgeving in een hele hoge energie!
De retraite zat goed in elkaar, elke dag een thema, waarover we eerst een cirkel deden (delen over dit thema) en vervolgens een transformatie-sessie (ademwerk, muziek in een bepaalde frequentie, enz.). Pauze en nog een programma aan het eind van de middag of in de avond. Heerlijk eten, gezonde snacks, het was weer geweldig verzorgd. De randvoorwaarden waren erg goed!
En toch... Ik ben naar de hel gegaan, en weer terug. Het was zo enorm heftig! Zoveel anders dan in april.
De thema's waren vrouwelijkheid, kwetsbaarheid, zelfliefde en seksualiteit. Allemaal heftig, de ene meer dan de andere. En ik ben verrast... Door mezelf, door de heftigheid, door trauma's, gedachten, enz.
De eerste dag ging over vrouwelijkheid.
Dit was in feite, achteraf, de makkelijkste dag. Er zijn stukjes aangeraakt. We hebben het gehad over onze intenties gehad voor deze week. En we hebben kennisgemaakt met elkaar.
Ik merkte al bij de kennismakingsoefeningen dat ik zoveel geleerd heb in april. Dat ik zoveel stappen heb gezet! Oefeningen die voor mij toen onmogelijk leken, waren nu bijna 'makkelijk' om te doen. Een oefening die ik met moeite als laatste had gedaan in april, deed ik nu vol vertrouwen als eerste. Bijzonder!
Mijn intenties voor deze week?
- mezelf de moeite waard vinden
- in mijn kracht gaan staan
- de mmooiste versie van mezelf worden, met alles erop en eraan
- oordelen loslaten, vooral over mezelf
- het stemmetje in mijn hoofd loslaten (die zegt dat ik niet de moeite waard ben.
En vooral: thuis komen in mezelf!
Het was een mooie, vermoeiende eerste dag!
De tweede dag ging over kwetsbaarheid.
Waar ik dacht dat ik me kwetsbaar op kon stellen, werd ik behoorlijk met mijn neus op de feiten gedrukt... Deze dag heb ik een oud trauma 'aangeraakt', het was de hel.
Er stond onder andere een cirkel op het programma, het idee was dat we een voor een in de cirkel gingen staan, naakt. Anderen mochten dan naar ons kijken en vertellen wat ze mooi vonden aan je lichaam. Vervolgens moest je in de spiegel kijken en vertellen wat je zag/ hoe je je voelde. Of zoiets... Want toen ik het woord naakt hoorde, ben ik volledig gedissiocieerd (uit mijn lichaam getreden). Ik kon alleen nog maar huilen. Ik weet nog dat ik dacht "hoe kan het dat iedereen dit doet, zonder (ogenschijnlijke) problemen, zonder hier over na te denken?". En "hoe kan het dat van deze 20 vrouwen, niemand ongesteld is (behalve ik, die nacht, een dag of 4 te vroeg)?". Dat dit zo enorm heftig was voor mij is, mag ik wel zeggen, bijzonder slecht opgepikt door de facilitators (begeleiding), want ik ben hierin niet gezien. Uiteindelijk heb ik, blijkbaar, mijn kleding uitgedaan, mijn onderbroek aangehouden, heb ik in de cirkel gestaan en mezelf omgedraaid naar de spiegel, terug gelopen en mijn kleding weer aan gedaan. Ik weet niet wat er gezegd is, wat ik gezegd heb, wat ik gedaan heb, niets.
Het was zo vreselijk heftig... Niemand die iets deed. Op 1 andere vrouw na, zij kwam direct naar me toe en heeft zich de rest van de week een beetje over me ontfermt.
De middag hadden we een Transformatie Sessie, met protocollen en harde muziek. Ik ben voor een box gaan zitten en heb zo enorm hard geschreeuwd. De longen uit mijn lijf! Dat was echt zo lekker, had ik nog nooit gedaan.
Na deze dag wist ik heel zeker, dit ga ik nooit meer doen, iets met vrouwen!
Het thema van de derde dag was zelfliefde.
Nou, dat was ook een binnenkomer... Zelfliefde, wat is dat eigenlijk? Deze dag besefte ik dat ik dit gewoon niet van huis uit heb meegekregen. Zelfliefde. Dat was echt heftig om te realiseren... Mijn ouders kennen dit denk ik ook niet, hebben het mij niet kunnen laten zien.
Ik kan wel liefde voelen, voor alles en iedereen. Echte, oprechte liefde. Wat zit daartussen? Tussen de liefde voor de ander en de liefde voor mezelf? Geen idee. Het voelde als een steen op mijn maag.
Tijdens de transformatie-sessie heb ik oude ballast verwijderd, laten gaan.
In de avond hadden we een sessie over chakra's, heel fijn, zacht en liefdevol. Daar heb ik, op advies van een van de facilitators als intentie gezet om de chakra's die een blokkade hebben op zelfliefde te openen. Wat was dat mooi!
Mooi zijn ook de gesprekken die we onderling hebben gehad. Zoals over het naakt voor de groep staan: dat was voor mij net zo heftig geweest als ik mijn kleding aan gehouden had...
De vierde dag ging over seksualiteit.
Daar had ik de eerste dag nog wel zin in, dat is wel mijn ding, maar naarmate de week vorderde, begon ik er wel tegenop te zien. Ik was blij dat ik bij de facilitator zat die hier het meest open en het meest in had meegemaakt. Mijn seksleven is tenslotte ook niet 'doorsnee'. Dus... Deze dag werd ook heftig!
Alle mannen symboliseren iets wat ik zoek in mezelf. Bam... Die kwam binnen!
Tijdens de Transformatie sessie ben ik tot het gaatje gegaan. Ik heb alles uitgekotst (energetisch wel te verstaan): mezelf, de manier waarop ik met mezelf om ben gegaan, mannen met me om heb laten gaan, de manier waarop ik mijn seksleven leef. Uitgekotst!
Hoe heb ik mezelf bepaalde dingen aan kunnen laten doen? Waarom laat ik mezelf onderdrukken?
Ik dacht dat het verbinding was, wat ik had met deze mannen, maar dat was het niet. Zelfs niet met mijn beste vriend met wie ik ook wel eens seks heb. Seks heeft niets met verbinding te maken...
Het moment voor de seks en het moment na de seks, dat is verbinding. Maar seks zelf... Nee...
Ik mag de verbinding met mezelf gaan zoeken. Ik weet nog niet goed hoe, maar ik mag dat gaan onderzoeken. Verbinding met mezelf en vanuit daar verbinding met de ander.
De week was zo heftig, en toch, naarmate de week voorbij ging, werd ik trots op mezelf dat ik dit gedaan heb, dat ik dit mezelf gegeven heb. Dat is nog lastig om echt te zeggen en te voelen.
Ik heb besloten dat er nu echt iets moet gaan veranderen. Ik mag mijn onzekerheid over mijn lichaam laten gaan, ik mag mezelf gaan accepteren zoals ik ben. En ik heb sterk het gevoel dat ik dit ga aanpakken, niet alleen voor mezelf, maar voor het collectief, voor alle vrouwen ga ik dingen doorbreken. Het moet gewoon, taboe doorbreken, mezelf zijn, weg met de ideaal-beelden, mezelf omarmen, met al mijn hobbels en bobbels.
Want weet je, al die vrouwen vond ik werkelijk prachtig! Voor zover ik dat door mijn tranen heen heb kunnen zien. Waarom kan ik dat niet bij mezelf zien dan? Sommige mannen doen dat wel. Er is nog geen man geweest die in bed lag en zei: doe toch maar niet, je bent te dik. Elke man heeft liever iets om vast te houden. Waarom zie ik dat zelf dan niet zo? Ik ga ermee aan de slag, to be continued...
Aan het eind van de week was ik ook wel zover dat ik niet meer kan zeggen dat ik dit nooit meer doe. Maar ik ga een volgende keer aangeven dat ik issues heb met naaktzijn. Dat ik dit niet doe of dat ik hier echt begeleiding bij nodig heb. Hoe krachtig is dat? Grenzen aangeven en hulp vragen!
Het heeft een paar weken geduurd voordat ik weer echt mezelf kon zijn. Het lukte me niet om te werken. Ik was uit verbinding met mezelf en de wereld om me heen, voelde me down, alleen, moe. Langzaamaan ben ik opgekrabbeld. En ik ben er weer! Druk met het leven van alledag, maar ook voldoende rustmomenten voor mezelf! Dat heb ik zo nodig.
Maak jouw eigen website met JouwWeb