We leven in het jaar 2020, dat te boek zal staan als een bizar jaar. Een jaar waarin Covid-19 de wereld over nam, ervoor zorgde dat we ervaren wat een lockdown is, weten hoe het is om je kinderen thuisonderwijs te geven, niet meer met elkaar mogen knuffelen en elkaar zelfs met een grote boog moeten ontwijken. Het jaar waarin afstand gecreëerd is.
In het begin van deze bizarre tijd, volgens mij was het maart, deed ik een meditatie en wat ik toen voelde was ook bizar! Ik voelde zo ontzettend veel liefde! M’n hart stroomde over. Ik heb het de wereld in gestuurd. Omdat ik het gevoel had dat de wereld dit nodig had. Geen idee of je er iets van gemerkt hebt, maar ik liep zo over, ik kon niet anders. Dat was zo’n bijzondere ervaring!
En vanmorgen, of eigenlijk gisteren al, had ik weer zo’n bizarre ervaring. Ik voel zoveel liefde in me… En de oorzaak? Een wandeldate…
Ik heb al eerder, kort, aangegeven dat mijn man en ik een open relatie hebben. Een maand geleden heb ik me ingeschreven op een app en hier heb ik een aantal mannen leren kennen. Een man heeft me duidelijk gemaakt dat ik ook een #metoo ervaring heb. Dus die zie ik niet meer. Dan blijven er nog 2 over. De eerste heb ik een paar weken geleden leren kennen tijdens een wandeldate, sindsdien appen we vrijwel dagelijks, omdat een ontmoeting er nog niet in zit om verschillende redenen.
De andere man heb ik gisteren ontmoet tijdens een wandeldate. Het was ontzettend leuk, het was gezellig, 1,5 uur was echt veel te kort! Hij kan fijn knuffelen en heerlijk zoenen! We voelden allebei hetzelfde en we willen elkaar graag nog eens zien en ontdekken wat we elkaar nog meer te hebben, onder andere op seksueel gebied. Bijzonder!
Ik reed daarna naar huis en voelde me zo bizar. Ik voelde kriebels in mijn buik. Maar niet direct gerelateerd aan verliefd zijn. Meer aan liefde, algemene allesoverheersende liefde. Ik weet niet wat deze man eigenlijk precies gedaan heeft, maar ik voelde liefde. Niet zozeer voor hem (ook), maar voor de hele wereld! Net als in maart!
Ik voelde me onrustig, onrust in mijn lijf, omdat ik het niet direct herkende. Ik ben gaan schrijven in mijn dagboek, omdat me dat meestal wel helpt. En dat was ook wel zo. Maar niet alles.
Ik had ook zo’n ongelooflijke zin, in sex. Bizar gewoon. Zin om de liefde te bedrijven, met mijn man! Daar kon ik hem gisteravond gelukkig helemaal warm voor krijgen, het was heerlijk! Ik zal je de details besparen. 😉
Maar vanmorgen voelde ik het nog steeds. En eindelijk was ik zover dat ik het met m’n man kon bespreken.
Ik voel zoveel liefde in me! Voor K, mijn man, mijn prins, mijn alles. Voor mijn kinderen, die de wereld voor me betekenen. Voor M, mijn lieve vriendinnetje die ik al zoveel jaren ken, er gaat geen dag voorbij of ik spreek haar. Voor K, ‘mijn gedetineerde’ in USA, waar ik sinds april mee schrijf en die zo’n fijn plekje in mijn hart heeft veroverd. Voor A, lieve vriend met + pakketje waar ik zo fijn mee kan praten. Voor F, een vriendin die ik veel te weinig zie, zeker het afgelopen jaar. Voor mijn familie, die op hun eigen manier hun levens leiden en die op hun eigen manier belangrijk voor mij zijn. Voor mijn schoonfamilie, die ik veel te weinig zie, maar die ik zo enorm liefheb. Voor deze man, die ik heb leren kennen en die iets bij mij triggert wat ervoor zorgt dat ik al deze liefde voel. Voor jou, omdat je op de een of andere manier op deze site terecht bent gekomen en deze blog leest. Voor iedereen hier op deze aarde en voor iedereen die hier niet meer is, die onderweg is naar een volgend leven of het leven net gelaten heeft.
Wat ontzettend fijn om dit te mogen voelen! Deze kriebels in mijn buik zijn mijn liefde. Dit voel ik dus, mijn liefde… Heerlijk!
Ik zou willen dat ik dit altijd kon blijven voelen…
Maak jouw eigen website met JouwWeb