Het is 1e kerstdag en eigenlijk wel relaxed. Mijn man wil graag een stukje fietsen. Het is heerlijk weer, dus ik snap het wel! “Helemaal goed, lekker doen!”
Maar net daarvoor hadden we een kleine discussie gehad. Helemaal weer oke, maar toch, ik denk dat het hem daarin zit.
Mijn man stapt op de fiets en mijn gedachten gaan alle kanten op. Vooral de verkeerde eigenlijk… Ik heb namelijk ineens het gevoel, of nee, de gedachte, dat mijn man niet meer terug komt. Dat hij een ongeluk krijgt en dood gaat. Een ongeluk krijgen heeft bij mij altijd direct als gevolg dood gaan, in ieder geval als het in mijn fantasie gebeurd.
Stel dat mijn man dood gaat, wat ga ik hem verschrikkelijk missen. Ik kan me echt geen leven zonder hem voor stellen, echt niet! Los van het feit dat hij mijn maatje is, mij aanvoelt, mij kent als geen ander, mij accepteert zoals ik ben, is hij ook mijn maatje in de opvoeding, als sparringpartner voor werk, mijn klusmaatje, mijn man is mijn alles.
Wat moet ik zonder hem? Hoe zou ik erachter komen? Zou er politie aan de deur komen? Zou ik een telefoontje krijgen (staat mijn geluid wel aan)? Leeft hij dan nog? Wat moet ik dan? Wie moet ik als eerste bellen? Kan ik ooit nog kerst vieren? Wat gebeurt er met ons leven? Ik weet dat ik voorlopig niet hoef te werken dan, omdat zijn levensverzekering dan een mooi bedrag uitkeert, maar… Wat moet ik met de kinderen? Kan ik ze wel alleen opvoeden? Hoe kom ik dan aan mezelf toe? Zouden mijn ouders dan wel af en toe een nachtje op willen passen? Hoe ga ik dit in hemelsnaam doen?
Ik vind het nu al zo’n opgave om de kinderen thuis te hebben, wat als ik hem niet heb om op terug te vallen? Kan ik nog ooit een leuke mama zijn? Ga ik mijn dochter dan niet nog meer missen als ze dan het weekend bij haar vader is? Hoe kom ik mensen onder ogen zonder in tranen uit te barsten?
Maar goed, zover is het nog niet. Stap voor stap… Hoe ga ik het zijn ouders vertellen? En zijn broers? Mijn ouders? Mijn broers? Iedereen zal meteen langs willen komen, maar wil ik dat wel? Ik wil dan alleen maar alleen zijn, in mijn bed. Hoe moet ik in hemelsnaam zijn uitvaart regelen? Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit naar ieders wens is? Of in ieder geval naar wens van mijn man?
Inmiddels lopen de tranen over mijn wangen, want stel dat dit allemaal gebeurt? Wat moet ik dan? Kan ik het leven zonder hem nog wel aan?
Waarschijnlijk komen deze gedachten ook boven omdat we vanmorgen naar de speeltuin zijn geweest met de jongens. In de speeltuin was een kabelbaan en mijn man heeft de jongens daar 1 voor 1 van af laten zoeven, met een lekkere duw zodat het extra hard gaat. En hard ging het!! De adrenaline giert door mijn lijf als ik dat zie. Vervolgens wilde de oudste knul nog op de ‘familie-schommel’, je weet wel, zo’n ronde. En ook daar duwde mijn man hem lekker hard. M’n hart bonkte in mijn keel. Dus dat was al het begin van mijn angstgedachten van vandaag.
En omdat mijn dochter er niet is, dan ben ik eigenlijk nooit helemaal mezelf. Altijd bang dat er iets gebeurt bij haar vader, en dat ik er dan niet kan zijn voor haar, in ieder geval niet meteen.
En omdat ik bijna ongesteld moet worden of zo, doordat mijn hormonen lekker door mijn lijf gieren.
En dan… komt hij weer gewoon de oprit oprijden. Loopt naar binnen, geeft mij een kus en vraagt of ik nog een thee’tje wil.
“Ja, lekker lieverd.”
Phoe…
Maak jouw eigen website met JouwWeb